domingo, 1 de fevereiro de 2009

Multo kaj Malmulto/Muito e Pouco

Multo kaj Malmulto

En la vivovojirado,
mi konis iun familion,
kies membroj kredis Dion
eĉ meze de l´batalado
se tre dolora fariĝas
ilia viv´ili krias:
"Malmulto, kun Di`multiĝas,
kaj multo sen Di´ nenias!..."

Ĉio pasas, eĉ mizero,
en la vivo de la homoj!...
la bienoj, oro, domoj,
ĉio pasas sur la Tero!...
nur la am´de Di´farigas
eterna, ĉar jen ĝi Dias...
"Malmulto kun Di´multiĝas,
kaj multo sen Di´ nenias!..."

Kio okazas al ĝi?
ĉu ĝi certe fantazias?
kial tiu Famili´
tiel konfide konscias?
"Malmulto multiĝas kun Di´,
sed multo sen Di´ nenias!..."

Kreskadis la infanaro,
prospera ĉiu fariĝas...
la vivo fluis sen baro,
la mizero forfiniĝis
per labor´kaj fid´je Di`...
Ili krede konscias
"Malmulto kun Di´multiĝas,
kaj multo sen Di´nenias!..."
Verkis originale kai tradukis
Dokito

Muito e Pouco/Multo kaj Malmulto

Nos caminhos desta vida,
conheci uma Família,
que apesar de toda a lida
sofrimentos e vigilia,
afirmava de pés juntos
esta frase abençoada:
"O pouco com Deus é muito,
e o muito sem Deus é nada!..."

Tudo passa, tudo se arrasa,
na vida da humanidade!...
Os bens, o ouro, a casa,
se o infortunio nos invade.
Pois a vida sem barreira
decorria alegre e pura,
eles tinham a vida inteira
para lutar com bravura,
sem desfazer do conjunto...
Mas se vivemos bem junto
da nossa família amada,
"O pouco com Deus é muito,
e o muito sem Deus é nada!..."

Esta Família não era
um grupo assim delirante...
contemplando da janela
estrelas num céu distante.
Mas eles lutavam juntos,
ao despontar da alvorada;
"O pouco com Deus é muito,
e o muito sem Deus é nada!..."

Sem desviar dessa estrada,
até que seja defunto...
o pouco com Deus é muito
e o muito sem Deus é...nada!...
Muritiba,30/01]2008

Primeira Vez/Unuafoje

Quando te vi pela primeira vez
Até pensei que fosses uma Fada,
Misteriosa e cheia de beleza,
A minha bela e doce namorada...

Eu via o brilho intenso, a nitidez
Dos teus olhos divinos, teu sorriso,
A tua pele sedosa, a maciez,
Que só pode existir no Paraiso!...

E quando quis voltar para o meu mundo
Deixando aquela Estância divinal,,
Já me tinhas domínio tão profundo,
Pois a minha derrota era fatal!...

E hoje sem saber o que fazer,
Como seguir avante no caminho,
Eu sinto que não posso te perder,
Porque não posso mais ficar sozinho!

Unuafoje...

Kiam mi vidis vin unuafoje
Mi pensis ke vi estas bela Feo...
Misterplena Feino, mi, survoje,
Eĉ pensis pri flora Epopeo...

Mi vidis egan brilon, la klarecon,
De via okulumo kaj rideto;
De via silka haŭto La mildecon,
La dolĉan paradizon de l´poeto.

Kaj kiam revenante AL la mondo
Forlasinte La mondon virtualan,
Tiel profunda estis via ondo
Ke via reg´al mi estis fatala.

Kaj nune, nesciante fari kion,
Kiel iri antaŭen kaj marŝadi,
Mi sentas ke ne povas perdi, Dio,
Vin, Karin´, NE memori , NE saŭdadi!....
Muritiba,20/04/2008
verkis Dokito

Vizito al Patra Domo/Visita ao Lar Paterno

Kiel birdo returnas al la nesto
antikva, post tenebra vintr´sezono,
revidi, ankaŭ, volis mi la domon,
dolĉa ŝirmejo de l´ infanĉeesto.

Eniris mi!...kaj kun karesa gesto
geni´aŭ eble la patrinfantomo,
alprenis miajn manojn, kun rekono,
paŝon post paŝo iris sen foresto...

ĉi-tiu - jen la ĉambro, mi memoras
Miaj fratinoj kaj patrino ploras...
kaj mi en tiu sama plorinvado!...

kiu povus rezisti?ja neniu!
en anguleto ploris l´iluzio
kaj en alia, ĝemis la saŭdado!
Tradukis Dokito
Muritiba, 31/01/2008

Visita ao Lar Paterno/Vizito al la Patra Domo

Soneto de Luiz Guimarães Junior
(1845/1898)
Como a ave que volta ao ninho antigo,
depois de um longo e tenebroso inverno,
eu quis também rever o lar paterno,
o meu primeiro e virginal abrigo.

Entrei. Um genio carinhoso e amigo -
o fantasma, talvez, do amor materno,
tomou-me as mãos, olhou-me grave e terno,
e passo a passo caminhou comigo...

Era esta a sala...Oh! se me lembro e quanto,
em que da luz noturna a claridade...
minhas irmãs e minha mãe...o pranto

Jorrou-me em ondas... resistir quem há de?...
Uma ilusão chorava em cada canto ,
gemia em cada canto uma saudade...

As Pombas/La Kolomboj

de Raimundo Correia

Vai-se a primeira pomba despertada...
vai-se outra mais...mais outra...enfim dezenas
de pombas vão-se dos pombais, apenas
raia sanguínea e fresca a madrugada...

E à tarde, quando a rígida nortada
sopra, aos pombais, de novo, elas, serenas,
ruflando as asas, sacudindo as penas,
voltam todas em bando e em revoada...

Também dos corações onde abotoam
os sonhos, um por um, céleres voam,
como voam as pombas dos pombais...

No azul da adolescência as asas soltam,
fogem...Mas aos pombais as pombas voltam,
e eles aos corações não voltam mais...

As Pombas

de Raimundo Correia

Vekiĝe, jen forflugas la unua
kolombo kaj la dua...kaj la tria...
finfine tuta kolombaro brua
en frumateno ruĝa, sunradia...

Kaj post kiam la tagomezo flua,
Blovegas la nordvento melodia,
la kolombaro tra l´ ĉielo blua
revenas tuj al kolombejo sia...

La sam´okazas al revaro nia,
el koroj flugas unu post l´alia,
kiel flugas el kolombej´kun bru´...

Ek de l´ blua adolesk´, la flugiloj
tuj liberiĝas , kun perfekta stilo
sed al la koroj ne revenas plu...
tradukis dokito
Muritiba, 31/01/2009
a