sábado, 19 de setembro de 2009

Aspiroj/Aspirações

Quero cantar agora uma canção,
capaz de estremecer o mundo inteiro...
que possa comover a multidão
e o coração do povo brasileiro!...
e se Vocês ouvirem a minha voz,
bradando, bem distante, no horizonte,
e se Vocês me virem aqui, a sós,
nos picos altaneiros deste monte,
bradem comigo aos céus!...Peçam clemência
ao Soberano e Poderoso Deus,
que Ele aguce do homem a inteligencia,
a fim de desvendar Mistérios Seus,
para que traga ao mundo compungido,
face horrores da guerra contumaz,
a certeza de ter evoluído,
buscando entendimento, amor e paz!...

Ao invés de morticinios e violencia,
assaltos e sequestros e torturas,
Oh! que haja da bodade - a pura essencia,
momentos de alegrias e venturas!...
Que o Homem, respeitando a Natureza,
replante as florestas devastadas,
restaurando as nascentes e a beleza
dos campos e o cantar da passarada!/
Em cada ação - um gesto de bondade,
Em cada lábio - o brilho de um sorriso,
Em cada verbo - o acento da verdade,
E, em cada coração - um Paraíso!...
Poema escrito em 2000
por Dokito/Muritiba

segunda-feira, 14 de setembro de 2009

Cidadão do Universo/Civitano de l´Universo

Verkis Dokito
Muritiba,15/04/1999

Quis aprender um idioma,
que se usasse em qualquer canto,
-em Paris, Pequim ou Roma-
aprendi logo o Esperanto!...
Embora tenha nascido
no Alto Sertão da Bahia,
"onde, à noite, havia grilos,
e a passarada de dia..."
Terra de ares amenos
e soberbos coqueirais,
onde o progresso era menos,
mas a bondade era mais.
Foi ali que eu nasci,
naquela terra querida,
onde o Esperanto aprendi,
no inicio da minha vida...

Faço um apelo profundo
a Você, em prosa e verso:
"Seja um Cidadão do Mundo
e cidadão do Universo!..."
Ame essa lingua, idolatre-a,
sentirá felicidade -
O português é da Pátria,
o Esperanto - da Humanidade!...

Transcrito de "Vidpunkto"
Muritiba,14/09/2009
Autor : Dokito

domingo, 13 de setembro de 2009

Cidadão do Universo/Civitano de l´Universo

Verkis Dokito
Muritiba, la 15an de Aprilo, 1999
Publikigita de Vidpunkto.

Mi volis lerni idiomon
kaj por verso kaj por kanto,
kaj uzata ek de Romo
ĝis Pekino -Esperanto!...
Mi naskiĝis - jen la flago,
Internlande de Brazilo...
kie birdoj kantas tage,
kaj dumnokte ĉirpas grilo.
Lando de kokosarbaroj,
mildaj aeroj, jen ĝi,
kie progres´estis raro,
sed boneco oftis pli!...
Naskiĝinte tiulande,
estis por mi ĝojmotivo:
mi parolis Esperante,
komence de mia vivo!...

Mi vin alvokas kun flamo,
kiun mi anoncas en verso:
"Estu vi mondcivitano,
civitan´de l´Universo!..."
Facile lernu ĝin tuj,
ame venku lingvobaron!
-Portugalan por la Patruj´,
Esperanton por la Homaro!...
Muritiba, 13an/Septembro/2009

sexta-feira, 29 de maio de 2009

Anjos Guardiães/Gardantaj Anĝeloj


A vida dura, mas o mundo passa,
de grande rapidez é o seu rito...
Se a onda de perigos ameaça,
sentimo-nos protegidos do Infinito.
Sentimos a presença do Espirito,
que nos guarda e protege em sua graça...
Eles vêm a este mundo de granito,
porque, sem eles qualquer um fracassa.
São Anjos Guardiães em nossa ronda,
que nos protegem sempre contra a onda,
terrores que, no mundo a vida encerra.
Queremos que o tempo passe, sem cessar,
mas que possamos juntos, navegar,
viver, por muitos anos, sobre a Terra!...

Gardantaj Anĝeloj/Anjos Guardiães


La vivo daŭras kaj la mondo pasas
kun granda rapidec´en sia rito...
Se la danĝeroj en la viv´minacas,
ni sentas ke nin gardas l´ Infinito.
Ni sentas ke ĉeestas la Spirito,
Gardanta nin neniam nin forlasas,
Li venas al la mondo de granito,
ĉar mi sen li, tutcerte, tuj frakasas...
Anĝeloj nin gardantaj en ĉi mondo,
protektadu nin kontraŭ ŝtorma ondo,
La ondo teruriga de l´ infero...
Ni volas ke la tempo pasu bone,
kaj ke ni povu ŝtone postŝtone,
vivadi multajn jarojn sur la Tero!...

quinta-feira, 9 de abril de 2009

Memorante Mian Nepon Ally/Lembrando meu Neto AllY

Lembrando meu Neto Ally...

Ally, Você partiu para o mundo da Verdade,
deixando-nos aqui, sozinho,
a meditar!...
Fico então pensando, qual seria,
a sua verdadeira missão...
Será que Você veio para mostrar
a seus pais,
a seus avós,
e a toda a gente que Você encantava
com o seu sorriso maravilhoso,
que a vida - um presente de Deus,
vale a pena ser vivida,
mesmo que seja por apenas 2 ou 3 anos!?!...
Mesmo que seja sem poder balbuciar
algumas palavras,
andar alguns passos,
mas mantendo um sorriso lindo,
com que Você agraciava
a todos que se aproximassem de Você?!...
Ally,
não tenho a pretensão de desvendar
os mistérios da Vida,
os porquês da existencia humana,
e a razão de ser de todo sofrimento,
por que passamos na Terra...
Mas crendo em Deus,
como eu creio,
estou certo de que Ele,
- expressão máxima de Bondade e Misericordia,
não permitiria que tudo isto acontecesse,
no seio da humanidade,
no recesso dos lares,
sem ser por um motivo justo e grandioso,
nobre e perfeito,
que um dia chegará
ao nosso total conhecimento!...
Ally,
você que retratava no seu sorriso
inesquecível e sereno,
toda a resignação do seu Espírito
e coração,
pode ficar contente agora,
que Você já pode correr,
que Você já pode voar,
varando os caminhos do Infinito,
celebrando a glória da vida,
e declarando solenemente
que cumpriu a sua missão!...
Muritiba, 9 de abril de 2009
verkis Dokito

Memorante mian Nepon Ally...

Ally, vi foriris al la vermondo,
lasante nin solaj surtere...
En meditado,
mi restas tiam pensante
pri kiu estus via vera misio...
ĉu vi estus veninta,
por montri al viaj gepatroj,
kaj geavoj, kaj al tuta gento,
kiun vi ensorĉis pervia mirinda rideto,
ke l´ vivo, donaco de Dio,
valoras la penon esti vivita,
eĉ se nur dum 2 aŭ tri jaroj,
eĉ se vi ne povas balbuti kelkajn vortojn,
paŝi almenaŭ unu paŝon,
sed eltenante tiun lindan rideton,
per kiu vi donacis agrable,
al ĉiuj viaj ĉirkaŭstarantoj!...

Ally,
via povra avo ne havas la pretendemon
elvualigi la misterojn de l´ vivo,
la kialojn de l´ homa ekzistado
kaj la pravigon de l´tuta suferado,
kiun ni suferas surtere...
Sed kredante Dion,
kiel mi kredas,
mi estas certa ke Li,
maksimuma esprimo de Boneco,
kaj Mizerikordo,
ne permesus ke ĉio tio okazus,
meze de la homaro,
aŭ meze de la hejmoj,
se iu justa kaŭzo
tute ne estus ekzistinta!...
se iu motivo justa kaj grandioza,
nobla kaj perfekta,
kiu iam alvenos al nia tuta konado.
Ally,
Vi, kiu portretis per via rideto,
neforgesebla kaj serena,
tutan rezignacion de via Spirito
kaj koro,
restu tute kontenta nune,
ke vi jam kapablas kuri,
ke vi jam povas flugi,
trairante la vojojn de l´Senfino,
celebrante la gloron de la Vivo,
kaj deklarante solene,
ke vi plenumis vian mision!...

Muritiba, 9an de aprilo, 2009
Dokito



segunda-feira, 23 de março de 2009

Nia Renkonto/Nosso Encontro

Quando, naquela tarde, te encontrei sozinha,
o teu sorriso encantador e fascinante
levou-me ao sonho de um prazer doce e constante...
Fiquei pensando, então que tu já eras minha.

Nesse momento, muita gente ia e vinha,
num ritmo ardente de existencia delirante...
até que o meu destino, num sublime instante,
fez-me surpreender, trazendo-me a Rainha!...

Pois eras tu, Querida, eras tu, Amor,
me fizeste esquecer aquela imensa dor,
brotando, então no peito, algo que nos convida:

à esperança de ser num dia como este,
testemunha ocular duma visão celeste,
e ao fim de uma agonia em toda a nossa Vida!...
Muritiba, 21/03/2009 - Dokito

Nia Renkonto/Nosso Encontro

Kiam, tiuvespere, jen mi renkontis vin,
allogis min, subite, via dolĉa rideto...
mi revis pri plezuro en brusto de poeto,
plezuro plej konstanta de kunvivad´ sen fin´...

Tiumomente, preterpasadis sen destin´
plurnombraj karavanoj de homoj en malkvieto...
ĝis kiam vi, konsente kun mia varma peto
decidis tuj fariĝi mia dolĉa Reĝino.

Ĉar estis vi, ho kara,vi, Amatino mia,
vi igis min forgesi, per via pov´magia,
la grandegan doloron, de ploro la motivo...

kaj venis al espero, fariĝi kun sukceso,
en tag´ kiel ĉi tiu, de l´ Amo kaj progreso,
la fino de l´angoro por nia tuta vivo!...

Muritiba, 21/3/2009- Dokito

sexta-feira, 13 de março de 2009

Nia Poeto/Nosso Poeta


Kastro Alves - Poeto, la plej granda,
La genia Kantisto de l´Libero,
Kantisto de Brazil´ kaj ĉiulanda,
Kun ŝlosilo de Amo sur la Tero...

Kelkfoje, lia voĉo kun tenero,
Kvazaŭ la amkonfeso ĉe verando,
Ploranta sonorilo de l´ vespero,
Aŭ tondro de l´ tempesto en ekspando.

Kaj lia Kanto sekvas en la ondo,
Kunportanta Mesaĝon la plej fratan
Al la popoloj de la tuta mondo...

Kaj lia voĉ´ resonas en la placoj...
-Mirinda tembro de l´ Poet´amata,
Sen disting´ de koloroj kaj de rasoj!...

Je la 14a de Marto,2009
Tago de la Poeto

Nia Poeto/Nosso Poeta

Nosso Poeta - o grande Castro Alves,
O genial Cantor da Liberdade,
Com seus Cantos de Amor, dá-nos as chaves,
Que abrem as portas da Fraternidade

Às vezes, suas vozes tão suaves,
Numa emoção que o nosso peito invade
São o clangor dos sinos e das naves,
Ou a explosão de ruidosa tempestade.

E o seu canto prossegue sobranceiro,
Levando uma mensagem fraternal,
Capaz de refletir no mundo inteiro...

E sua voz ao reboar nas praças,
Ecoa e repercute por igual
Sem distinção de cores, nem de raças!...

Muritiba, 14 de Março de 2009
Dia do Poeta

quarta-feira, 4 de março de 2009

Scienco kaj Dio/Ciência e Deus.

Ho, ne plu la trembrilaj ardoj de l´ kandelabroj
emociigas nin per mistika korinvado...
Ne plu l´incensador´de l´ antikvaj katedraloj
miksita al brueto de preĝosusurado...

Keneda Kabo nun kaj moderna spacraketo,
rebrilegante katedralon de la Senfin´
la Luno kaj la astroj, la steloj, brulkometoj,
al forta meditado kondukas ĉiujn nin!...

Jen la homaro, en ĉi grava, decida hor´,
levas l´ okulojn al la plej alta bluĉielo,
kun demandaro ĉu en tiuj supraĵoj, for,
ekzistas uloj homsimilaj kiel en Tero...

Jes, ekzistas, asertas poetoj kaj saĝuloj,
feliĉaj pacaj mondoj, sed ankaŭ el minaco...
Neantoj de ĉi vero estas simple blinduloj,
kiuj ne volas akrediti je l´Reĝo de l´Paco.

Ĉar ni scias ke l Universo estas senlima,
ke tiu spaco dimensias for, senmezure,
kial ne kredi ke l´Bona Di´ kaj grandanima,
kreis ankaŭ planedojn,kaj nune kaj future?!...

Ni marŝu, do,esploradante la Universon,
en tiu serĉad´al Ter´aere kaj trans la maron!...
en la konvinko, ja, ke nia Di´kun certeco
Regas prezidas l´ evoluadon de l´homaro!...

ĉi-tiu poeziaĵo estis verkita originale kaj traduke deDokito, je l´lanĉado de l´unua spacraketo el Kabo Keneda - Usono

Scienco kaj Dio/Ciência e Deus.

Não mais o trêmulo fulgor de castiçais,
a iluminar e a comover os corações.
Não mais o olor turibular das catedrais,
envolto ao místico sussurro de orações...

É o Cabo Kennedy e o foguete espacial,
a rebrilhar na catedral do firmamento,
a Lua e os astros, no concerto universal,
a dar a nova diretriz do pensamento...

A Humanidade, neste instante decisivo,
volvendo os olhos para os céus equidistantes,
a pesquisar se lá nos astros fugitivos,
existem seres aos terráqueos semelhantes.

Existem, sim!...afirma o sábio e o Poeta,
mundos felizes e de paz, mundos de dor,
porque negá-lo é a pretensão mais abjeta,
de limitar-se até o poder do Criador!...

Já que sabemos que o Universo é ilimitado,
que a extensão do firmamento é sem medida,
por que não crer haja o Bom Deus também criado
outros planetas em que possa haver a Vida?!...

Marchemos, pois a demandar os altos céus,
nesta pesquisa do saber e da verdade...
na convicção e na certeza de que Deus
é quem preside a evolução da Humanidade!...

Muritiba/1958 - quando os cientistas mandavam o primeiro foguete ao Espaço...

segunda-feira, 16 de fevereiro de 2009

Soneto de Orfeu/Orfea Soneto

São demais os perigos dessa vida
Para quem tem paixão, principalmente...
Quando a lua surge de repente
E se deixa no céu, como esquecida

E se ao luar que atua desvairado
Vem unir-se uma música qualquer
Aí então é preciso ter cuidado
Porque deve andar perto uma mulher.

Uma mulher que é feita de música,
Luar e sentimento, e que a vida
Não quer, de tão perfeita

Uma mulher que é como a própria lua
Tão linda que só espalha sofrimento
Tão cheia de pudor que vive nua!...
Vinicius de Moraes
(1913/1980)

Orfea Soneto/Soneto de Orfeu

Tromultas de ĉi-vivo la danĝeroj,
Precipe por la homoj kun pasio...
Kiam subite luna elradio
Sin montras surĉielan itineron...

Kaj se lunklar´, aganta kun frenezo,
Kuniĝas al muziko sen difino,
Fariĝu tuj zorgema...Kun certeco,
Proksime devas esti iu virino...

Virino nur farita per muziko,
Lunlumo, sentimento kaj tenero,
Perfekta estas ŝia kvalifiko...

Kiel luno virino tiel pruda,
Tiel bela ke kaŭzas nur suferon
Kaj tiel pruda ke ŝi vivas nuda!...
Tradukis Dokito
14/02/2008

Litanio/Ladaínha

Ĉar oni supozis ĝin insulo
estis donita al ĝi la nomo
Insulo de Vera Kruco
Insulo plena de graco
Insulo plena de birdoj
Insul` plena de lumŝpruco.

Insulo verda, kiu posedis
brunajn kaj nudajn virinojn
anhangaojn revantaj pri lunhistorioj
pri paĵeoj en poraceoj batantaj per la piedoj.

Poste, oni ŝanĝis ĝian nomon al Lando de Sankta Kruco,
Lando plena de birdoj
Lando plena de lumŝpruco.
La granda sunflora lando, kiu posedis luktantojn kun tangoj kaj jaguaroj
grizaj sternitaj je l´ ombro de l´ arboj ŝprucmakulitaj de suno

Sed ĉar ekzistis abunde,
certa ligno sangkolora,
braĝkolora kiel la fajro de l´ matena sovaĝo,
kaj kvazaŭ ega braĝo dum nokte nigra pejzaĝo
ĉar la tero estis, tiam, el ruĝaj arboj
el birdobardoj
kaj montris sin kun troa ĝentilo,
oni donis al ĝi la nomon Brazilo.
Brazilo plena de graco
Brazilo plena de birdoj
Brazil´ plena de lumspaco.
Tradukis Dokito
10/02/2009

Ladaínha/Litanio

Por se tratar de uma ilha, deram-lhe o nome
de Ilha de Vera Cruz.
Ilha cheia de graça
Ilha cheia pássaros
Ilha cheia de luz.

Ilha verde onde havia
mulheres morenas e nuas
anhangás a sonhar com historias de luas
e cantos bárbaros de pajés em poracés batendo os pés.

Depois mudaram-lhe o nome
prá terra de Santa Cruz
Terra cheia de graça
Terra cheia de pássaros
Terra cheia de luz...
A grande Terra girassol onde havia guerreiros de tanga e onças
ruivas deitadas à sombra das árvores mosqueadas de sol.

Mas como houvesse em abundância,
certa madeira cor de sangue, cor de brasa
e como o fogo da manhã selvagem
fosse um brasido no carvão noturno da paisagem,
e como a terra fosse de árvores vermelhas
e se houvesse mostrado assaz gentil,
deram-lhe o nome de Brasil.
Brasil cheio de graça
Brasil cheio de pássaros
Brasil cheio de luz
Poema de Cassiano Ricardo
(1895/1974)

domingo, 15 de fevereiro de 2009

Vivo Bona/Vida


Mi diris, iam, firme, senhezite,
Ke mia viv. en mondo, vere bonas...
Kaj ek de tiam mia voĉ´. resonas,
Kaj jen ĝi ripetadas, kvazaö rite.

Sed mia Amatino, birdimite,
Ekflugis al ĉielo, nun fantomas...
Kaj la Destin. kruela min fordonas
Karceren de Doloro, koragite...

Sed ĉar mi faros same finvojaĝon,
Mi volas fronti nokton kun kuraĝo,
Kaj mi revidos ŝin en mond.alia...

Samkiel ama paro da birdetoj,
Ni rekonstruos,certe,nian neston
En malvarma sin´ de l´Astro Dia!...

Vida Boa/Vivo Bona

Eu disse, um dia, com total firmeza,
Que .a vida, para mim, tem sido boa....
Até então, a minha voz ecoa,
Não havendo motivos de tristeza...

Eis que num instante a minha Amada voa
Que o Destino cruel e, com dureza,
A ninguém poupa e deixa a alma presa,
No cárcere da Dor, gemendo à-toa.

Mas como irei, também, nessa viagem,
Quero enfrentar a noite com coragem,
E no Mundo Maior, quero revê-la!...

Como um casal de alegres passarinhos,
Construiremos, então, o nosso ninho,
No seio generoso de uma estrela!...

domingo, 1 de fevereiro de 2009

Multo kaj Malmulto/Muito e Pouco

Multo kaj Malmulto

En la vivovojirado,
mi konis iun familion,
kies membroj kredis Dion
eĉ meze de l´batalado
se tre dolora fariĝas
ilia viv´ili krias:
"Malmulto, kun Di`multiĝas,
kaj multo sen Di´ nenias!..."

Ĉio pasas, eĉ mizero,
en la vivo de la homoj!...
la bienoj, oro, domoj,
ĉio pasas sur la Tero!...
nur la am´de Di´farigas
eterna, ĉar jen ĝi Dias...
"Malmulto kun Di´multiĝas,
kaj multo sen Di´ nenias!..."

Kio okazas al ĝi?
ĉu ĝi certe fantazias?
kial tiu Famili´
tiel konfide konscias?
"Malmulto multiĝas kun Di´,
sed multo sen Di´ nenias!..."

Kreskadis la infanaro,
prospera ĉiu fariĝas...
la vivo fluis sen baro,
la mizero forfiniĝis
per labor´kaj fid´je Di`...
Ili krede konscias
"Malmulto kun Di´multiĝas,
kaj multo sen Di´nenias!..."
Verkis originale kai tradukis
Dokito

Muito e Pouco/Multo kaj Malmulto

Nos caminhos desta vida,
conheci uma Família,
que apesar de toda a lida
sofrimentos e vigilia,
afirmava de pés juntos
esta frase abençoada:
"O pouco com Deus é muito,
e o muito sem Deus é nada!..."

Tudo passa, tudo se arrasa,
na vida da humanidade!...
Os bens, o ouro, a casa,
se o infortunio nos invade.
Pois a vida sem barreira
decorria alegre e pura,
eles tinham a vida inteira
para lutar com bravura,
sem desfazer do conjunto...
Mas se vivemos bem junto
da nossa família amada,
"O pouco com Deus é muito,
e o muito sem Deus é nada!..."

Esta Família não era
um grupo assim delirante...
contemplando da janela
estrelas num céu distante.
Mas eles lutavam juntos,
ao despontar da alvorada;
"O pouco com Deus é muito,
e o muito sem Deus é nada!..."

Sem desviar dessa estrada,
até que seja defunto...
o pouco com Deus é muito
e o muito sem Deus é...nada!...
Muritiba,30/01]2008

Primeira Vez/Unuafoje

Quando te vi pela primeira vez
Até pensei que fosses uma Fada,
Misteriosa e cheia de beleza,
A minha bela e doce namorada...

Eu via o brilho intenso, a nitidez
Dos teus olhos divinos, teu sorriso,
A tua pele sedosa, a maciez,
Que só pode existir no Paraiso!...

E quando quis voltar para o meu mundo
Deixando aquela Estância divinal,,
Já me tinhas domínio tão profundo,
Pois a minha derrota era fatal!...

E hoje sem saber o que fazer,
Como seguir avante no caminho,
Eu sinto que não posso te perder,
Porque não posso mais ficar sozinho!

Unuafoje...

Kiam mi vidis vin unuafoje
Mi pensis ke vi estas bela Feo...
Misterplena Feino, mi, survoje,
Eĉ pensis pri flora Epopeo...

Mi vidis egan brilon, la klarecon,
De via okulumo kaj rideto;
De via silka haŭto La mildecon,
La dolĉan paradizon de l´poeto.

Kaj kiam revenante AL la mondo
Forlasinte La mondon virtualan,
Tiel profunda estis via ondo
Ke via reg´al mi estis fatala.

Kaj nune, nesciante fari kion,
Kiel iri antaŭen kaj marŝadi,
Mi sentas ke ne povas perdi, Dio,
Vin, Karin´, NE memori , NE saŭdadi!....
Muritiba,20/04/2008
verkis Dokito

Vizito al Patra Domo/Visita ao Lar Paterno

Kiel birdo returnas al la nesto
antikva, post tenebra vintr´sezono,
revidi, ankaŭ, volis mi la domon,
dolĉa ŝirmejo de l´ infanĉeesto.

Eniris mi!...kaj kun karesa gesto
geni´aŭ eble la patrinfantomo,
alprenis miajn manojn, kun rekono,
paŝon post paŝo iris sen foresto...

ĉi-tiu - jen la ĉambro, mi memoras
Miaj fratinoj kaj patrino ploras...
kaj mi en tiu sama plorinvado!...

kiu povus rezisti?ja neniu!
en anguleto ploris l´iluzio
kaj en alia, ĝemis la saŭdado!
Tradukis Dokito
Muritiba, 31/01/2008

Visita ao Lar Paterno/Vizito al la Patra Domo

Soneto de Luiz Guimarães Junior
(1845/1898)
Como a ave que volta ao ninho antigo,
depois de um longo e tenebroso inverno,
eu quis também rever o lar paterno,
o meu primeiro e virginal abrigo.

Entrei. Um genio carinhoso e amigo -
o fantasma, talvez, do amor materno,
tomou-me as mãos, olhou-me grave e terno,
e passo a passo caminhou comigo...

Era esta a sala...Oh! se me lembro e quanto,
em que da luz noturna a claridade...
minhas irmãs e minha mãe...o pranto

Jorrou-me em ondas... resistir quem há de?...
Uma ilusão chorava em cada canto ,
gemia em cada canto uma saudade...

As Pombas/La Kolomboj

de Raimundo Correia

Vai-se a primeira pomba despertada...
vai-se outra mais...mais outra...enfim dezenas
de pombas vão-se dos pombais, apenas
raia sanguínea e fresca a madrugada...

E à tarde, quando a rígida nortada
sopra, aos pombais, de novo, elas, serenas,
ruflando as asas, sacudindo as penas,
voltam todas em bando e em revoada...

Também dos corações onde abotoam
os sonhos, um por um, céleres voam,
como voam as pombas dos pombais...

No azul da adolescência as asas soltam,
fogem...Mas aos pombais as pombas voltam,
e eles aos corações não voltam mais...

As Pombas

de Raimundo Correia

Vekiĝe, jen forflugas la unua
kolombo kaj la dua...kaj la tria...
finfine tuta kolombaro brua
en frumateno ruĝa, sunradia...

Kaj post kiam la tagomezo flua,
Blovegas la nordvento melodia,
la kolombaro tra l´ ĉielo blua
revenas tuj al kolombejo sia...

La sam´okazas al revaro nia,
el koroj flugas unu post l´alia,
kiel flugas el kolombej´kun bru´...

Ek de l´ blua adolesk´, la flugiloj
tuj liberiĝas , kun perfekta stilo
sed al la koroj ne revenas plu...
tradukis dokito
Muritiba, 31/01/2009
a

sábado, 31 de janeiro de 2009

O Que Quero Agora...

Quero voar nas asas do meu sonho,
viver Poesia alegre e fascinante
escorrendo pelos dedos já maduros,
rimar ou não rimar quando quiser!...
Quero ser Poeta de verdade,
que ama e brinca, e sonha e fala sério,
que busca nos seus sonhos o ideal,
que vibra e canta sempre com fervor
Aspiro ser você, lendo os meus versos,
mas quero ser eu mesmo ao escrevê-los...

Muritiba,29/01/09
Novodokito

Kion mi volas...
Mi volas per flugiloj de la sonĝoj,
de Poezio ĝoja kaj fascina
fluanta tra la fingroj jam maturaj
rimadi aŭ ne rimi se mi volos..
Mi volas esti Poeto, vere,
kiu amanta, ludas,sonĝas, kaj parolas,
serĉante en la sonĝoj l´idealon
vibranta kaj kantanta kun fervoro.
Aspiras mi nur esti vi legante
sed volas esti tre, mi mem skribante!...
Muritiba,31/1/2009
Novodokito

sexta-feira, 9 de janeiro de 2009

A Vida...

A Vida para mim tem sido boa!...
Isto afirmo sem máscara na face,
Ingratidão seria se o negasse,
e aos ingratos, a Vida não perdoa...

Se o castelo de sonhos esboroa,
não é nada que amedronte ou que ameace,
pois não existe sofrer que nunca passe,
nem dor atroz que, para sempre doa!...

Felicidade é sonho dum momento,
e passa tão ligeiro como o vento,
e como o vento alegre, então ressoa!...

Mas contemplando as luzes do Infinito,
Não me contenho e mando-lhe este grito:
"A VIDA PARA MIM TEM SIDO BOA!..."

Pesquisa Constante...

Volver os olhos para os céus distantes
E pesquisar nos astros fugitivos
A existência de vidas palpitantes
De seres aos terráqueos semelhantes...
A presença dos mortos entre os vivos!...

Buscar nas trevas tredas de outros planos
Que vibram no universo ilimitado
Esse calor amigo dos humanos
Dos que sofrem e gozam ao nosso lado,
Mas sem pensar nos déspotas tiranos!...

Como é sublime a vida, como é bela!...
Sentindo a vibração da Natureza,
Os pássaros cantando, a alma presa
Aos encantos da vida mais singela!...
Num ambiente de sonhos e leveza.

O murmúrio das águas do regato,
Que correm em demanda ao seu destino,
O por do sol magnífico e purpurino,
E a Lua despontando do outro lado,
É algo que me prende ao meu passado,

Meu passado de filho do Sertão,
Que tanta claridade e amor encerra...
Se houver de fato nova encarnação,
Desejo reencarnar-me nessa Terra,
Sentir a sua luz e vibração!...
Muritiba,6/jan/2009

sábado, 3 de janeiro de 2009

O Estranho Viandante

"-De onde vens, cansado viandante?"
"-Venho de longe!...
Trago nos meus pés o pó de todos os caminhos,
no meu peito, a marca de todos os martírios,
o fel de todos os desenganos,
a tortura de todas as dúvidas!..."
"-O que buscas aqui?"
"-Estou á procura da palavra perdida,
do elo interrompido,
do amor sacrificado!"
"-O qu és, então? um deus? um ser humano?"
"- Sou um filósofo, sou um poeta...
Busco na harmonia do Cosmos,
a solução de todos os problemas!...
Nas leis que regem a Natureza,
normas de vida para a humanidade!..."

"-Viandante,
podes passar!...
Já que não és homem de negócio,
de lucros imediatistas,
de interesses vulgares;
já que não és um político,
de alta demagogia,
no engano às multidões,
Viandante, podes passar!
Segue o teu caminho,
pois isto aqui, infelizmente,
não é o teu lugar!..."
Muritiba, 3/1/2009